Jan hr. Krukowiecki

Generał Jan hr. Krukowiecki to jedna z najbardziej znanych postaci historycznych, związanych z terenem obecnej gminy Koluszki. Ojciec generała otrzymał tytuł hrabiowski od austriackiej cesarzowej Marii Teresy. Jan Krukowiecki pojął za żonę Helenę Wolską z Popnia i w ten sposób rodzina Krukowieckich stała się dziedzicami majątku, w którego skład wchodziła m.in. wieś Świny).

Portret generała Jana Krukowieckiego.

W Encyklopedii Orgelbranda z 1900 r. odnajdujemy następującą notę biograficzną dotyczącą generała Krukowieckiego:

Krukowiecki Jan, hr., generał polski, *około 1770, † 1850 w Warszawie. W młodym jeszcze wieku wstąpił do wojska, a z powodu gwałtowności charakteru liczne miał odbywać pojedynki; służąc w armji austrjackiej odbył kampanję 1796 r. przeciw Francji, jako adjutant Wurmsera. W r. 1806 w skutek odezwy Napoleona do Polaków, wszedł do służby księstwa Warszawskiego, miał udział we wszystkich wojnach 1807–1813 i za niejednokrotne odznaczenie się dosłużył się stopnia generała brygady. W tymże stopniu przeszedł do armji Królestwa Polskiego. W chwili wybuchu rewolucji listopadowej 1830 należał K. do najstarszych wiekiem generałów. Wiedziony żądzą władzy i sławy, już przy pierwszym wyborze naczelnego wodza (20 stycznia 1831) gwałtem sam się nasuwał, ale otrzymał tylko kilka głosów. Mianowany był jednak generałem piechoty i otrzymał dowództwo jednej dywizji, z którą brał udział w bitwie grochowskiej. Gdy Skrzynecki objął naczelne dowództwo, K., wróg jego osobisty, nie pozostał w służbie czynnej, ale otrzymał generał-gubernatorstwo Warszawy. Na stanowisku tem przez surowe utrzymanie porządku i postawienie stolicy w stanie obronnym położył zasługi, ale nie zyskał żadnego zaufania. Po bitwie ostrołęckiej obraziwszy Skrzyneckiego, który go nawet chciał oddać pod sąd wojenny, wziął od swych obowiązków uwolnienie. Posądzany o udział tajemny w krwawych scenach warszawskich 15 sierpnia 1831, mianowany tegoż dnia gubernatorem stolicy, przywrócił porządek, a 17 sierp. Został prezesem rządu. Kiedy gen. Paskiewicz zbliżał się do Warszawy, K. zaniedbał najkonieczniejszych środków do uorganizowania obrony stolicy. Po konferencji z gener. Paskiewiczem (7 września) podpisał akt poddania Warszawy. Po zupełnym upadku powstania przebywał w środkowej Rosji; później wrócił do kraju.

Bibliografia: 
Encyklopedia Powszechna : z ilustracjami i mapami, T. VIII, S. Orgelbrand, Warszawa 1900